Stories

In 2019 kocht ik na wat overweging dit hotel dat destijds meer dan drie jaar gesloten was. Twee jaar duurde het om dit hotel te renoveren, en de eerste stap is nu zo goed als gezet. Terugkijkend op de ervaring van de afgelopen twee jaren hebben veel mensen, dingen en merkwaardigheden onbedoeld geweldige herinneringen achtergelaten. Om deze herinneringen niet geleidelijk te laten vervagen, probeerde ik tijdens mijn pauzes terloops een paar op te schrijven.

Waarmee kan ik beginnen? Misschien met Manneken Pis…

Manneken Pis is, nou ja, een beetje vreemd.

Het is het bekendste icoon van Brussel, de hoofdstad van België. Het is een beeld van een lachend plassend jongetje. Onbekommerd en zorgeloos, voor mij verbeeldt het de vrije geest van een kind. Misschien staat het daarom wel symbool voor die mooie, bruisende stad. Er zijn in de loop der jaren veel kopieën van het beeld gemaakt en één daarvan werd twee jaar geleden door mij gevonden toen ik in de tuin werkte.

Ik wist toen momenteel niet waar ik aan moest beginnen met het renoveren van het hotel, dus besloot ik om de tuin te verlossen van verdwaalde bladeren en takjes. Terwijl ik dat deed, vond ik de onderste helft van Manneken Pis bedekt met vuil, verborgen in het gras. Het hele hoofdgedeelte ontbrak vanaf de nek omhoog. Hoewel de afwezigheid van sommige delen van het beeld een bijzonder soort schoonheid uitstraalde, voelde ik toch een zweem van verdriet voor die schattige jongen elke keer dat ik keek naar waar het hoofd zou moeten zijn. Ik heb de hele tuin afgezocht naar zijn hoofd, maar tevergeefs.

Voorlopig besloot ik het ergens in een hoek van een kamer te zetten en dacht dat ik het hoofd ooit zou vinden. Al snel waren mijn zorgen over het beeld terzijde gelegd door de dagelijkse gang van zaken. Een heel jaar later keerde ik terug uit Utrecht met een tak rozenbloemen om hier te planten. Toen ik een gat begon te graven om mijn tak in te planten, voelde ik iets stevigs onder mijn schop. Het zag eruit als een grote rots bedekt met vuil. Ik dacht er niet veel over na en plantte de tak gewoon daar. Maar toen ik mijn net geplante tak water gaf, spoelde het water de modder weg en werd het gezicht van Manneken Pis onthuld. Hij lag daar naar me te staren, alsof hij diep in gedachten verzonken was. Verwonderd nam ik het haastig terug om schoon te maken en inderdaad, het paste perfect op het lichaam van het beeld dat ik een jaar geleden gevonden had.

Zomaar, na wat grondiger schoongemaakt en gepoetst te worden, was Manneken Pis herrezen! Er ontbreken nog steeds kleine stukjes en de scheur tussen lichaam en hoofd is zichtbaar, maar dat zijn details die alleen maar bijdragen aan de schoonheid. Op de eerste verdieping, net links van de trap, staat hij je te verwelkomen op een houten ladekast tussen twee grappige koeienbeelden. Doe hem de groeten als je de kans krijgt!

Als u ’s nachts een raam opent, vult het geluid van de rivier die rond het hotel stroomt de stille lucht met een fluitend geluid. Als je je ogen sluit en je concentreert op het geluid van de wind die de bladeren van de oude wilg laat ruisen en luistert naar het voorbijstromende water, voel je je onmiddellijk vredig. Het laat herinneringen uit mijn kindertijd door mijn hoofd glijden, toen alles vrolijk, gezellig en kalm was. Ik heb niet veel hotels in Nederland gezien die de heerlijke rust uitstralen die een stromende rivier biedt, dus voor mij is het behouden van dat kenmerk in ieder geval van het allergrootste belang.

Hierdoor raakten we in de war of we tv’s in de kamers moesten installeren. TV is immers bijna een standaardconfiguratie in elk hotel. Om deze reden hebben we ook een speciaal netwerk voor tv-signalen geïnstalleerd. Maar uiteindelijk hebben we besloten om niet in alle kamers tv’s te installeren en in alle kamers en gangen zachtere tapijten met een hogere dichtheid te leggen om maximale rust te garanderen.

Stromend water heeft deze strijd gewonnen!
Het speciale netwerk dat voor de tv is geïnstalleerd, wordt alleen gebruikt om op internet te surfen. Voor gasten die graag tv kijken moet dit ontzettend jammer zijn!

Wij vinden het erg jammer! Hopelijk kan deze betere internetsnelheid dit een beetje goedmaken! We hebben ook een kleine leeshoek in de hal ingericht met enkele boeken en bordspellen, die u ook naar uw kamer kunt brengen. In het restaurant beneden staat een tv. U bent van harte welkom om ernaar te kijken. Als alternatief kan het ook een goed idee zijn om een kopje vers gebrande 100% Arabica koffie te drinken, een praatje te maken met andere gasten en nieuwe vrienden te ontmoeten.

We wensen u een geweldige tijd in ons hotel!

Op 14 juli 2021 overstroomde de Geul, een kabbelend riviertje dat door Schin op Geul stroomt, als gevolg van hevige regenval, waardoor de lager gelegen gebieden van het dorp onder water kwamen te staan. Omdat ons hotelgebouw direct aan de rivier ligt, verwoestte de overstroming onze kelder en veroorzaakte een enorme tegenslag bij mijn renovatie. Omdat de waterpeil normaal gesproken niet eens in de buurt van de oever komt, had niemand ondanks de regenval zo’n grote overstroming verwacht.

De overstroming vond plaats terwijl ik op de tweede verdieping was. Ik kon de regen tegen de ramen horen kletteren, maar ook ik maakte me toen niet al te veel zorgen. Pas toen het te laat was, besloot ik uit het raam te kijken, voor het geval dat. Ik was stomverbaasd over wat ik zag. In plaats van nat gras zag ik modderig water dat de hele achtertuin bedekte. Ik kon niet meer zien waar de achtertuin ophield en waar de rivier begon. Ik haastte me naar beneden om de situatie te bekijken. Gelukkig was het water nog niet tot aan de grond gestegen. De kelder stond echter helemaal vol. Zelfs als ik binnen kon komen, kon ik er niets aan doen.

Het bleef maar doorregenen en het waterpeil hield niet op met stijgen. Op een gegeven moment stonden de wegen buiten onder water. Pas na drie lange, vreselijke dagen begon het water zich terug te trekken. Het onthulde de nasleep van de overstroming en het was een lelijk gezicht, als een verloren slagveld. Verspreide tafels en stoelen, kapotte hekken, zelfs af en toe een dakpan. Maar ondanks de omstandigheden moeten we volharden. Dus lieten de mensen hun angsten achterwege en namen we allemaal een behulpzame, ondersteunende houding aan om ons dorp weer op te bouwen.

Rond deze tijd vond ik één van het drie grote houtstukken die door de overstroming waren meegebracht. In eerste instantie zag het houtstuk er nogal waardeloos uit. Normaal gesproken zou je het gewoon weggooien als tuinafval. Het was bedekt met modder, onkruid, gebroken stukken aardewerk en dergelijke. Maar de schoonheid was duidelijk zichtbaar. Ik bracht het terug naar binnen voor een grondige wasbeurt. Daarna was ik stomverbaasd over het houtstuk. De rimpels en rotsporen gaven het een uitstraling die vergelijkbaar was met die van een kasteelruïne. Ook al lijkt het op het eerste gezicht niets bijzonders, de allure zit hem in de manier waarop het je aandacht vasthoudt. Je krijgt een kans dat wat er achter het eerste gezicht schuilt, te waarderen. Natuurlijk was het een onberispelijk decoratiestuk voor het café. Ik probeerde het op te hangen om er lampen aan te bungelen, maar daar was het te zwaar voor. In plaats daarvan heb ik het op de bovenste plank van de bar gezet, op aanraden van mijn buurman Jo. Waar komt het vandaan, vraag ik me af? Ik dacht gehoord te hebben dat deze vloed uit Duitsland kwam. Hoe dan ook, het houtstuk heeft een ware odyssee volbracht om in mijn tuin te belanden. Was dit het lot? Misschien gewoon toeval.

Mijn idee om een natuurlijk-achtige lamp te maken werd vervuld door het tweede houtstuk. Deze werd samen met het derde houtstuk in het voorjaar van 2022 in de tuin gevonden toen ik het afval van de overstroming van vorig jaar aan het opruimen was. Na een half jaar regen en wind zagen ze er iets schoner uit dan de eerste boomstam toen ik die net vond. Na het wassen wist ik dat de tweede boomstam perfect was voor mijn idee. En ja hoor, hij past er precies in, zelfs zonder schroeven of lijm! Als je goed kijkt, zie je hem rusten tussen de bovenste randen van de houten wanden, direct boven je als je door de opening van het voorste gedeelte van het café naar het hoofdgedeelte loopt.

Het derde houtstuk was iets banaler dan zijn twee voorgangers. Ik had moeite om de juiste plek voor hem te vinden. Toen de bouw en de inrichting van het café bijna klaar waren, vond ik eindelijk een plek. Op de plank aan de muur past het net goed genoeg om het te kunnen sieren. Het is misschien niet zo opvallend, maar het voegt zeker detail toe en versterkt het thema van het interieur, althans vind ik dat zelf. Wie weet is het gewoon een beetje verlegen vergeleken met de eerste twee houtstukken! Wie heeft beweerd dat planten geen gevoelens hebben?

De vlinders waren er al toen ik het hotel kocht, dus ik weet niet hoe lang ze hier al zijn. Een van de drie zit aan de muur bij de lift op de begane grond, de andere twee zitten aan de trapwand tussen de eerste en tweede verdieping. Zwart, glanzend en hoffelijk. Nu ik erover nadenk, ben ik waarschijnlijk een vreemdeling voor hen. Ik hoop dat ze ons, net als het schattige dorpje Schin op Geul, verwelkomen.

Vroeger werkte ik hier alleen op sommige dagen als ik met mijn gezin naar Limburg kwam. Tijdens de lockdown als gevolg van de pandemie begin mei 2020 waren mijn kinderen vrijgesteld van school. Hierdoor konden ik en mijn gezin hier tijdelijk wonen. Samen hebben we veel vooruitgang geboekt bij de renovatie van dit hotel. Toen de lessen weer begonnen op school, was het voor mijn vrouw tijd om met mijn kinderen terug te keren naar Utrecht. Ik besloot hier te blijven en alleen verder te werken. Ik verzekerde hen dat ik het kon. Er was alleen een klein probleempje. Ik hield niet zo van krappe, donkere plekken. Ik deed mijn best om elke dag mijn taken af te ronden en te douchen voor zonsondergang. Toch had ik moeite met slapen. Om wat te doen aan mijn angst, ging ik naar beneden, naar het cafégedeelte om te slapen, wat toen nog een complete puinhoop was. In het café hing een van de vlinders die op me neerkeek. Het stelde me gerust, zoals een denkbeeldige metgezel zou doen.

Soms liep ik langs de vlinders en gaf ik ze een tik of klop, en ze reageerden met een helder metaalgeluid. Soms was ik niet bewust van hun bestaan door allerlei andere zaken om over te piekeren en desondanks waakten ze nog steeds over me zoals oude vrienden, geduldig en wachtend. We wisselen geen woorden, maar op de een of andere manier kunnen ze me toch geruststellen.

In het begin van de lente dit jaar was ik bezig met het ontwerpen van het logo voor het hotel, maar ik kon er geen geschikt symbool voor vinden. Op dat moment raakte ik ineens geïnspireerd en dacht ik aan die vlinders. Daarom is ons symbool nu een vlinder. Het spreekt voor zich dat ik dol ben op het ontwerp van de vlinders. Het belichaamt de vrije geest van de kunstenaar die ze heeft gemaakt. Ik kon me voorstellen dat ze mijn eigen werk zorgvuldig hebben geïnspecteerd en telkens vanaf de muur goedkeurend hebben geknikt. Misschien waren ze hier al de hele tijd op mij aan het wachten! Onlangs sprak ik met mijn vriend, dhr. Alfons Smit, een schilder, over de vlinders. Hij vertelde me dat hij de kunstenaar die ze had gemaakt goed kende. Ik hoop diegene ooit te ontmoeten en hen mijn oprechte dank te betuigen.

Bij de ingang van het café kan je de tegenoverstaande muur van oude fruitmanden bekijken. In het midden van die muur is een onopvallend stenen tablet bevestigd met de tekst “Pension Geulzicht”. Hoe oud dit tablet precies is, weet ik ook niet, maar ik kan je wel vertellen waar het vandaan komt.

Ongeveer een eeuw geleden werd dit hotel gebouwd. De oorspronkelijke naam was al Geulzicht. Het heeft die naam een tijdje gedragen, totdat de eigenaren van dit hotel die mij voorgingen – een boeddhistische organisatie – de naam veranderden in Hotel Kadampa. Kadampa is een school van het boeddhisme die uitsluitend de leer van de Boeddha gebruikt, dat wil zeggen zonder eerbied voor een persoon of object, maar alleen voor wijsheid en deugd, maar ik dwaal af.

Toen ik de garage aan het opruimen was, vond ik dit stenen tablet. Het was vies en vervaagd, maar de naam was nog zichtbaar. Ik heb zelf wat namen bedacht voor het hotel, maar uiteindelijk koos ik voor deze. Het bevatte een van de belangrijkste aspecten van ons hotel, namelijk de rivier Geul. Bovendien vinden zowel mijn vrienden en familie als ikzelf deze naam aantrekkelijk om te horen. Is mijn mening beïnvloed door dit tablet? Waarschijnlijk wel.

Het tablet en de oude foto’s die ik van het hotel vond, zijn allemaal te zien in het café. Ik hoop het prestige en het succes dat het hotel onder deze naam verwierf zelf te kunnen bereiken! Ik zou de naam die op dit tablet is gegraveerd niet willen onteren.

Behalve de vlinders waren de koeien van de buren het enige dat me bij mijn verstand hield. Omdat ik de enige was die het gebouw bewoonde tijdens de renovatie, heerste er altijd een griezelige stilte. De enige geluiden die ik kon horen waren het gezoem van mijn gereedschap en mijn voetstappen, hartslag en ademhaling.

De stilte kon je echt gek maken, maar gelukkig gaf het lage, regelmatige geloei dat af en toe uit de wei van de buren kwam me altijd het gevoel dat de koeien me gezelschap hielden. Hun geluiden zijn zo rustgevend dat ze me op mijn meest gefrustreerde en uitgeputte momenten tot rust konden brengen. Op die momenten kon ik me bijna voorstellen dat ze me begroetten, troostten of zelfs complimenteerden. Ook al zijn het maar geluiden van koeien, op de een of andere manier bieden ze me wat verlichting van mijn emoties.

Soms keek ik eerst uit het raam en wierp ik een korte blik op de koeien, waarna ik verder ging met mijn gewone werk, alsof we elkaar begroetten. Het is best eenzaam om ver weg van mijn familie te werken, dus elke sociale interactie – zelfs als die nauwelijks sociaal is – is altijd welkom.

De buurman waartoe de koeien behoren heet Ruud. Hij is een geweldige kerel. Hij heeft me altijd geholpen als ik dat nodig had. We raakten al snel bevriend, ook al ben ik niet zo bekend met de Nederlandse taal. Ondanks dat ze niet uitblinken tussen de koeien die ik in Nederland heb gezien, blijven ze dag in dag uit vrolijk grazen. Het verwarmt mijn hart te weten dat ze een goed leven leiden.

Jo is een aardige vent.

Van alle buren die ik ooit heb gehad, ook die in China, is Jo degene met wie ik het meeste contact heb gehad. Hij is etnisch Pools, maar is een Nederlander. Hij is niet zoals de meeste Nederlanders die qua lengte boven me uittorenen. Nee, hij is ongeveer even lang als ik, of vergeleken met de doorsnee Nederlander, ongeveer de lengte van een konijn. Hij is nu 67, net de pensioengerechtigde leeftijd aan het bereiken, heeft kort grijs haar en grijnst altijd op de vriendelijkste manier.

Ons gemiddelde gesprek gaat ongeveer als volgt: “Hoi Yang!” “Hoi Jo!”, ongeveer zoals je van buren zou verwachten. Maar hij helpt mij en begeleidt mij meer met werk dan je van een vriend zou verwachten. Jo is een begaafd architect. Hij heeft zelfs zijn eigen huis ontworpen en gebouwd! Het is gezellig en comfortabel. Ik heb ook foto’s van zijn stenen huis in Frankrijk gezien en het was waanzinnig goed.

Jo is ook een getalenteerde tuinman. Zijn specialiteiten zijn vijvertjes en meertjes. Die in zijn tuin is meesterlijk versierd met lelies. Op de een of andere manier zijn er meer leliebloemen dan leliebladeren. Het zijn er niet te veel om het uitzicht te bedekken, maar ze lijken allemaal hun eigen kleine bijdrage te leveren aan het totaalbeeld. Hij heeft zelfs zijn eigen houten platform naast de vijver gemaakt als een miniatuur loungeplek. Op een warme zomerdag na het werk zou iedereen daar graag willen zitten en genieten van een drankje terwijl je kijkt naar de glinsterende reflectie van de zon op het wateroppervlak en de lelies die lichtjes wuiven op een briesje.

Jo houdt niet van een gesnoeide en geordende tuin die door tientallen tuinmannen wordt onderhouden. Nee, hij houdt van wilde, meer natuurlijk ogende tuinen die een beroep doen op onze primitieve, jager-verzamelaar hersenen. Hij slaagt er altijd in om natuurlijk gebladerte en materialen met zo’n vakkundigheid te gebruiken dat de resultaten me keer op keer verbazen. Hij trimt het gras een beetje en plant wat bloemzaadjes neer, en het wordt een zee van kleur en schoonheid, van lente tot herfst. Bovendien heeft hij nog steeds plannen voor een tuin met een regenwoudthema. Ik zie niet in hoe dat mogelijk is gezien het koude klimaat hier in Nederland, maar ik weet zeker dat hij het zou kunnen. Ik kijk ernaar uit om die tuin te ontdekken en ik hoop dat hij hem snel af heeft. Als je de kans krijgt, raad ik je zeker aan om hem te bezoeken!

Voordat ik naar Schin op Geul kwam, had ik nog nooit een echte bever gezien. Ik kan me alleen herinneren dat ik ééntje in een boek of op tv heb gezien. Op een dag werd ik begroet door Airat, een buur die hier tijdelijk woonde. Hij wees opeens achter me en riep: “Bever!” Ik draaide me om en zag een geschrokken, bruin, harig dier met zijn lichaam in een S-vorm voordat het in de rivier plonsde. Bevers zijn bekwame zwemmers van natuur, maar ze zijn net zo goed – zo niet beter – in het wegknagen van bomen tot ze dood zijn.

Ik bezocht de tuin van mijn buurman Jo eens en zag een hek met prikkeldraad om een paar bomen zonder schors. Dat was de plaats van het misdrijf. Bevers kauwen de bast van de boom stukje bij beetje weg, in een cirkel. Uiteindelijk zal de boom daardoor langzaam sterven. Het lijkt erop dat de plaatselijke beverpopulatie het hier geweldig goed vindt. Ik was daar niet erg tevreden over, omdat ik het gevaar voor mijn bomen op de loer zag liggen.

Na de overstroming was ik het puin aan het opruimen dat het had achtergelaten. Rond die tijd vond ik een klein gat ongeveer zo groot als de doorsnee van een ganzenei. Het leek het werk van muizen. Toen ik met een tak in het gat prikte, stortte een deel van de blijkbaar holle grond in! Na nog meer porren werd het gat 30 tot 40 centimeter in doorsnee. Ik gluurde naar binnen en zag een uitgebreid tunnelsysteem direct onder het gras! Ik reikte naar binnen om iets te grijpen dat leek op een stok. Toen ik er contact mee maakte, krijste de “stok” in een schrille toon en vloog de rivier in. De “stok” bleek een bever te zijn, die me met angst in zijn glinsterende ogen aanstaarde en uiteindelijk met een forse duik wegzwom. Het tunnelsysteem was het thuis van de bever. Ik had per ongeluk onbevoegd hun territorium betreden.

Ongeveer een week later ging ik bij de bevergrot kijken op weg om het plastic afval weg te gooien. Het gat dat ik had gemaakt was gedicht met stokken van verschillende lengtes, waardoor er een stabiele, web-achtige structuur was ontstaan die zelfs mijn gewicht kon dragen. Licht en stevig. Ik was diep onder de indruk van de vakmanschap van de bevers. Het lijkt erop dat de meesters van hun vak zich niet alleen onder mensen bevinden, maar ook in het dierenrijk.

Tot dan toe had ik nooit een goed idee gehad over het dak van het café boven de buffettafel. Het dak mag de rooksensor niet blokkeren en moet passen bij de stijl van de pilaren, muren, meubels, enz. De bever die hun grot heeft opgeknapt, heeft me zojuist een uitstekende oplossing gegeven. Een geweldige architect, een geweldige leraar. Ik gebruikte de rest van mijn hout om een dakbedekking te maken op vergelijkbare wijze. Kon ik de bever maar uitnodigen om het werk van zijn leerling te laten zien. De bever zou waarschijnlijk erg in de war zijn. Maar jij, beste lezer, die twee benen heeft en menselijke bedoelingen beter begrijpt dan de bever ooit zou kunnen, zou het café binnen kunnen lopen en het resultaat zien van de inspiratie die professor Bever me gaf.

Net voor het hotel staat een hoge lantaarnpaal. Als je erlangs kijkt, zie je soms een trein rustig voorbijrijden, niet gehaast maar altijd op tijd, rijdend door het bos bovenop de heuvels. De trein lijkt zo uit een sprookje te komen. Toen ik tijdelijk in het café van het hotel woonde, was dit het landschap dat ik het meest zag. Het was vooral ’s nachts te zien.

In de winter was het binnen koud. Omdat het een hotel was, was het gebouw goed geïsoleerd. Maar na verloop van tijd, in plaats van de warmte binnen te houden, neigde de temperatuur naar de kilte van de lange nachten. Heel het verwarmingssysteem was de winter van 2021 buiten gebruik doordat het tijdens de overstroming in juli was vernield. Om de omstandigheden draaglijker te maken, sliep ik met twee dekens en mijn jas, maar ondanks mijn inspanningen viel ik maar moeizaam in slaap. Het warme, zachte licht en de gedempte geluiden van de voorbijrijdende trein konden mij op deze momenten een beetje afleiden van de kou. En dan vroeg ik me af wie die passagiers waren. Wat waren ze aan het doen? Een boek aan het lezen misschien? Misschien gewoon hun gedachten laten afdwalen en uit het raam staren? Dat bracht me altijd in slaap.

Tussen de treinrails en de lantaarnpaal ligt het weiland van mijn buurman Ruud. Hij houdt zoveel van zijn koeien dat hij extra hekken heeft geplaatst om te voorkomen dat zijn koeien uitglijden en zich verwonden tijdens het grazen op het gladde gras in de winter. In het midden van zijn weiland groeit een appelboom. Zijn bloemen bloeien in de lente en de wind neemt hun heerlijke geur met zich mee. De boom in volle bloei ziet er zo sfeervol uit, zelfs aan de overkant van de weg door een raam. De koeien staan soms op hun plaats en staren zwijgend naar de trein bovenop de heuvels die voorbij komen, alsof ze iets te zeggen hebben over het hele gebeuren.

Als ik ze zie, roept dat herinneringen op aan een boek dat ik ooit aan mijn kinderen heb voorgelezen, over een stier die niets anders wilde dan in het veld zitten en de heerlijke geur van bloemen om zich heen in zich opnemen. Maar door factoren buiten de grillen van de koe, beter bekend als de onverklaarbare wensen van ons, de pratende apen, werd hij tegen zijn wil naar het grote stadion van Barcelona gebracht. Daar werd hij niet uitgelokt door de stierenvechters (of metadores in het Spaans) en keerde veilig terug naar huis, waar hij voor altijd van zijn groene weiden zou genieten. Misschien verbleef de schrijver van dat boek een tijdje in een soortgelijke omgeving als ik en raakte hij geïnspireerd door de natuur om hem heen. Had ik maar dat soort inspiratie!

Bij de opening gebeurden er wel wat verhalen, maar er was geen tijd om bijvoorbeeld te schrijven: De eerste gast in kamer 10; De burgemeester, de hamer en twee botten; Professor Leslie; Het vergeten vierde hout; De schilder Alfons Smeets; misschien kun je het de volgende keer dat je komt lezen, als ik het heb geschreven en iemand het voor mij heeft vertaald.

Heeft u een verhaal of idee om mij te vertellen? Schrijf het dan hier of kom naar beneden en praat met mij. Misschien kom je ook in mijn verhaal terecht.

We hopen dat je een geweldige tijd hier hebt!